Polska Fundacja Społeczno-Kulturalna w Québecu

Prezesi Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej

WŁADYSŁAW STĘPIEŃ 1979-1984

Urodził się w 1918 r. we wsi Borkowiec blisko Wielunia. Po ukończeniu szkoły średniej odbył służbę wojskową w szkole podchorążych saperòw. Żołnierz AK w czasie okupacji niemieckiej. Aresztowany przez gestapo w 1944 r i "przesłuchiwany", nie załamał się w śledztwie. Zesłany został do obozu koncentracyjnego w Mauthausen, do pracy w kamieniołomach. Po uwolnieniu przez wojska amerykańskie wiosną 1945 r. ożenił się z Agrypiną Bolesławską, znaną mu sprzed wojny, żołnierzem AK, wywiezioną do Niemiec po upadku powstania. Osiedlili się w Belgii, gdzie urodził się syn, Jan. Z Belgii przenieśli się do Francji. W Lille Władysław ukończył politechnikę i zaczął pracować w przemyśle ciężkim. We wrześniu 1951 przyjechali do Montrealu. Władysław rozpoczął pracę w stoczni Vickersa. Po pięciu latach zatrudniony został przez Hydro-Québec jako inżynier budowlany i na kierowniczym stanowisku dotrwał do emerytury. Był wieloletnim członkiem Rady Parafialnej w kościele Matki Boskiej Częstochowskiej, przewodnikiem Świeckiej Rodziny Franciszkańskiej. Był jednym z głòwnych założycieli Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej, wieloletnim prezesem Polonijnej Kasy Kredytowej, prezesem Koła AK i Koła Przyjaciòł Harcerstwa, zwłaszcza podczas budowy ośrodka harcerskiego "Gniezno". Zmarł 19 listopada 1984 r. Spoczął na Kwaterze Zasłużonych na cmentarzu Notre-Dame_des-Neiges po jej powstaniu.

JAN TĘSIOROWSKI 1984-1985

Urodził się w 1914 r. w Bukowcu, pow. Sieradz, woj. łòdzkie. Uczęszczał do humanistycznego państwowego gimnazjum im. Adama Asnyka w Kaliszu i uzyskał świadectwo dojrzałości w 1934 r. Studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie Poznańskim. Uprawiał sport, był mistrzem Polski w 1935 r. w biegu na 100 m. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i praktykę w 25 Pułku Artylerii Lekkiej w Kaliszu (1937-1938). Zmobilizowany w sierpniu 1939. Brał udział w kampanii wrześniowej i w obronie Warszawy do kapitulacji, dowodzac plutonem w 2 baterii 25 Pułku Artylerii Lekkiej. Ranny. Od 1940 r. żołnierz ZWZ-AK ps. "Tadeusz", "Połag", "Wardęga". Szef Referatu II (wywiad) w komendzie Obwodu Opatòw. Aresztowany przez gestapo w lipcu 1943. Więzień obozòw koncentracyjnych Auschwitz i Sachsenhausen. Po oswobodzeniu kontynuuje rozpoczęte w Poznaniu studia ekonomiczne. Doktoryzuje się na Uniwersytecie Louvain (Belgia). Od 1951 r. w Kanadzie. Objął katedrę ekonomii na Uniwersytecie w Sherbrooke, QC. Wykładowca w College Ste-Marie w Montrealu. Czynny społecznie, członek AK, Związku Weteranòw Polskich im. J. Piłsudskiego, Polskiego Instytutu Naukowego w Kanadzie i prezes Grupy Etnicznej Partii Liberalnej Quebecu. Autor Organisation et Administration de l'Enterprise, Librairie Beauchemin, Montréal, 1970. Zmarł 10 lipca 1985 r. w Montrealu.

HENRYK WINIARSKI 1985-1990

Urodził się e 1922 r w Radomsku. Ukończył gimnazjum prywatne w Radomsku "małą" maturą. Po wybuchu wojny czynny w Armii Krajowej. W końcowej fazie wojny przedostaje się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstępuje do wojska polskiego. Po zdemobilizowaniu kończy liceum w Londynie i w 1952 r. uzyskuje dyplom inżyniera Uniwerstytetu Londyńskiego. W czasie studiòw był wiceprezesem Związku Studentòw Polskich. Przyjeżdza do Kanady w 1960 r. na kontrakt w firmie Northern Telecom, w ktòrej specjalizuje się w radiowych systemach telekomunikacyjnych. W 1975 otrzymuje na Uniwestytecie McGill dyplom Master of Business Administration. Przez kilka lat uczestniczy jako delegat Kanady w międzynarodowych konferencjach na temat systemòw satelitarnych. Od 1983 r. jest czynny w komitecie parafialnym kościoła św. Michała, gdzie organizuje i nadzoruje m.in. dostawę i instalację nowych głòwnych okien oraz przebudowe sali parafialnej. Stara się o dotacje finansowe z rządu federalnego i otrzymuje sumę $100.00 dol dla parafii św. Michała oraz umożliwia otrzymanie dotacji 60.000 dol dla parafii św. Tròjcy i 15.000 dol. dla parafii Matki Boskiej Częstochowskiej. Długoletni prezes Polonijnej Kasy Kredytowej, członek Rady Administracyjnej Polsko-Kanadyjskiego Instytutu Dobroczynności i prezes Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej. Zmarł 22 stycznia 2010 r.

ZBIGNIEW MAŁECKI 1990-2009

Urodził się w 1923 r. w Łodzi. Gimnazjum państwowe im. Stafana Żeromskiego i "mała" matura. 1939 egzamin konkursowy do Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Praktyka na najnowszym transatlantyku m/s Chrobry w inauguracyjnym rejsie do portòw Ameryki Poludniowej. Wybuch wojny zastal go w Pernambuco / Brazylia. Podròż okrężną drogą do Wielkiej Brytanii (Southhampton). Od listopada 1939 do kwietnia 1940 praktyka w biurze GAL'u (Gdynia-America Lines, armatora "Chrobrego"). W kaietniu 1940, po zgłoszenia się do służby wojskowej, wyjazd do Francji. Przydzielony do 2 Dywizji Strzelcòw Pieszych (DSP). W czerwcu 2 Dywizjon Strzelcòw Pieszych po walkach w rejonie Blfortu i zaćiętych bojach w rejonie Maiche i St-Hippolyte z dywizją pancerną gen. Guderiana (18-19 czerwca), osłaniając wycofujące się dywizje francuskie, 2 DSP jako ostatnia jednostka 45 korpusu armii francuskiej, przekroczyła granice Szwajcarii w nocy z dnia 20 na 21 czerwca 1940 r. Dzięki porozumieniu władz polskich i szwajcarskich utworzono specjalne obozy dla internowanych by umożliwić im ukończenie studiòw. Był obòz gimnazjalny i licealny w Wetzikonie k/Zurichu i trzy obozy uniwesyteckie. Po zdaniu matury polskiej i szwajcarskiej w 1943 r, od 1943 do 1947 r. studia na Uniwersytecie Fryburskim (humanistyka, historia filozofii, historia sztuki i historia, oraz ròwnolegle studia dziennikarskie) Wspòłredaktor Pamiętnika Literackiego, Horyzontòw i Pod Prąd w Szwajcarii. Wspòłpracownik: Kultury, Wiadomości, Polski Walczącej, Syreny, Dziennika Polskiego, Dziennika Żołnierza, Trybuny, Everybody's Daily Buffalo USA i ròżnych innych efemeryd. Od 1947 do 1959 redaktor Biuletynu SPK, wydawnictwa Zarządu Głòwnego SPK w Szwajcarii. W Kanadzie od 1951 r. Do 1983 r pracuje zawodowo w Montrealu w firmie telekomunikacyjnej Canadian Marconi. Od 1987 pracuje społecznie w Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej, 1990-1992 sekretarz Konfresu Polonii Kanadyjskiej okreg Québec, redaguje Głos KPK, od listopada 1990 wspòłpracownik Gazety, Związkowca i Biuletynu Polonijnego, redaktor Biuletynu Polskiego Instytutu Naukowego w Kanadzie. Od 1989 r Prezes Rady Administracyjnej Polsko-Kanadyjskiego Instytutu Dobroczynności. Zmarł 26 listopada 2009 r, pochowany na Cmentarzu Cote des Neiges.

WANDA MALATYŃSKA DE ROUSSAN 2009 -2013

Urodzona 2 marca 1927 roku w Warszawie. Otrzymała staranne wykształcenie, wywodząc się z rodzinny w ktòrej do nauki i podstaw zasad obywatelskich i patriotycznych przywiązywano dużą rolę. Wykazywała od najmłodszych lat zainetersowania przedmiotami humanitycznymi, literaturą. Wybuch wojny i okupacja niemiecka przerwał normalny tryb nauki. Gimnazjum ukończyła na tajnych kompletach, wstępuje do Armii Krajowej. W czasie Powstania Warszawskiego bierze w nim czynny udział tak jak i inni jej ròwieśnicy, roznoszac meldunki, stojac na warcie, pracując w kuchni. Po upadku powstania wraz z siostrą została wywieziona do przymusowej pracy w Rzeszy Niemieckiej. Po wyzwoleniu wròciła do Polski, w w latach 1945 - 48 studiowała historię na Uniersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Odnaleziona przez swojego ojca mieszkającego we Francji przez Komitet Czerwonego Krzyża. Z powodu braku możliwości legalnego wyjazdu, przedostaje się przez "zieloną granicę" docierając do Francji. Podejmuje studia na Sorbonie w Paryżu, poźniej w a w latach 1949 -51 kontynuje studia w Instytucie Nauk Politycznych. Po przybyciu do Kanady w 1951 roku, studiowała na Université de Montréal literaturę francuską i pedagogikę teatralną na Université du Québec à Montréal zdobywając tytuły magisterskie. Pracowała jako dyrektor literacki w D'édition St-Laurent (1955-1969), dyrektor Apogée Galerie d'Art i jako profeso literatury francuskiej w Collège André Grasset (1977 - 2000). Autorka powieści historycznych "Les Rois de la Mer" oraz " A la découverte" a także wielu artykułòw publikowanych w montrealskiej "La Presse". Od roku 1966 pracuje społecznie na rzecz polonii udzielając się w ròżnych organizacjach. W liceum im.A. Mickiewicza", prowadziła zajęcia teatru młodzieżowego "Młoda Polska", w Polskiej Radzie Szkolnej", Komitecie Pomocy Polsce, Kongresie Polonii Kanadyjskiej (Québec), Kole byłych Żołnierzy Armii Krajowej i Związku Weteranòw Polskich im. Marszałka Jòzefa Piłsudskiego. Zmarła 29 kwietnia 2013 roku i jest pochowana na Cmentarzu Cote des Neiges.

ANDRZEJ CZYŻYKIEWICZ 2013 -

WSZELKIE PRAWA ZASTRZEŻONE. POLSKA FUNDACJA SPOŁECZNO-KULTURALNA W QUÉBECU.