Na zdjęciach Kwatera zasłużonych dla Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej na cmentarzu Notre-Dame-Des-Neiges.

Lista zmarłych Fundatorów Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej
pochowanych na Kwaterze Zasłużonych

OD 2009 ROKU FUNDACJA NIE PRZYJMUJE REZERWACJI MIEJSC W KWATERZE ZASŁUŻONYCH.   

Zarząd PFSKQ uprasza rodziny Zmarłych pochowanych na Kwaterze o nadsyłanie informacji. Po weryfikacji zostaną one umieszczone na stronie Kwatery.
 
 

Janina Arends z. d. Anisowska

 

Jozef Babiarz

 

Karolina Balicki

 

Stanisław Michał Balicki

W 1941 roku, mając lat 15 został wywieziony na roboty do Niemiec. Do Kanady przyjechal w roku 1949. Uzyskał kwalifikacje elektryka i aż do przejścia na emeryturę pracował w Dawson College. Był zapalonym sportowcem. Przez długie lata był kierownikiem drużyny klubu piłki nożnej Polonia. Decyzją wdowy po zmarłym, pani Karoliny oraz ich dzieci, Danuty i Leszka, zostało zarezerwowanych w Kwaterze zasłużonych 6 miejsc czyli cały pomnik z 3 nagrobkami. Jest to pierwszy przypadek tego rodzaju rezerwacji dla całej rodziny. 
 
 

Stanisław Białowąs

Urodzony w Ihrowicach, pow. Tarnopol, w Małopolsce. W czasie wojny wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. Po wojnie osiedlił się na Ziemiach Odzyskanych, w Koszalinie, gdzie w r. 1946 ożenił się z Kazimierą.  Do Kanady przyjechał w r. 1956 na zaproszenie swego ojca, Tomasza. Należał do Polskiego Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Grupa X. Zmarł 22 grudnia 1998 roku.
 
 

Antoni Brański

 

Maria Burdick z. d. Czarnojańczyk

 

Stanisław Cap

Urodzony 13 września 1912 roku w Wierzbianowej koło Myślenic. Bierze udział w kampanii wrześniowej jako telefonista w oddziale łączności. 19 września 1939 roku dostaje się do niewoli sowieckiej. Po układzie Sikorski-Majski dostaje się do Armii Polskiej. Przez Bliski Wschód szlak bojowy wiedzie do Włoch gdzie walczy m.inn. pod Monte Cassino. Do Kanady przybywa w 1946 roku  z pierwszym transportem II Korpusu. Członek Związku Weteranów Polskich im Marszałka Piłsudskiego w Montrealu. Odznaczony Krzyżem Walecznych , Krzyżem Monte Cassino, Star of Italy, Defence Medal i medalem "Polska swemu obrońcy".
 
 

Jan Czarliński

Urodził się 19 lutego 1929 r. w Brąchniówku powiat Chełmża k/Torunia. Po wybuchu wojny wraz z rodziną zostaje przesiedlony do Generalnej Guberni. Staraniem siostry matki (żony Włocha) wyjeżdzają do Mediolanu, następnie po 2 latach do Francji. Po wojnie rodzina wraca do Polski. Zamieszkują w Poznaniu, gdzie Jan kończy szkołę inżynierską. Pracę zawodową rozpoczął na Wybrzeżu, następnie przenosi się do Nowych Tych. W 1967 roku wyjeżdża prywatnie do Maroka. Otrzymuje pracę w Casablance. Pracuje we Francuskim Biurze Projektów, daje się poznać jako wybitny specjalista w zakresie projektowania stacji uzdatniania wody. Na wskutkek braku stabilności w Maroku, wraz z żoną i dwiema córeczkami przyjeżdzają do Kanady. W Kanadzie pracuje w biurze projektów BCPTA, ale często wyjeżdza na kontrakty do Afryki. Podczas pobytu na jednym z nich ginie w wypadku samochodowym w zderzeniu czołowym z ciężarówką.
 
 

Kazimierz Czerkawski

Urodzony 13 lutego 1913 r. Do wybuchu wojny kształci się i pracuje zawodowo. Bierze udział w kampanii wrześniowej, dostaje się do niewoli o do zakończenia wojny przebywa w obozie jenieckim. Po uwolnieniu powrócił do Polski, ale wkrótce uciekł na Zachód i przebywał w Niemczech, w obozie dla uchodźców (dipisów). W roku 1948 przybywa do Kanady, gdzie poślubił p. Genowefę. Pracował jako kreślarz-i stolarz. Zmarł w r. 1984.
 
 

O. Leon Dąbkowski

 

Czesław Dembowski

 

Zofia Dembowska z. d. Aleksienko

 

Maria Domańska

 

Rudolf F. Falkowski

 

O. Bogdan Gawot

Stanisława Gołębiewska s. Terezja

Jerzy Gonerko

Urodził się w Warszawie, w Warszawie też odbył studia ekonomiczne. W czasie wojny Żołnierz Armii Krajowej, walczył na Żoliborzu w batalionie Żywiciel. Po wojnie, po przejęciu władzy przez komunistów, skorzystał z okazji i w 1956 roku wyjechał do matki, do Nowego Jorku. Pracował w Międzynarodowym Towarzystwie Transportu Lotniczego. W 1968 roku przeniesiony do siedziby Głównej IATA w Montrealu. Znany Polonii ze swej postawy spolecznej. Wieloletni czlonek zarządu Kongresu  Polonii Kanadyjskiej, Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej. Przez 12 lat jako członek Zarządu Komitetu Pomocy Polsce przy KPK, prowadził akcję wysyłania obuwia, lekarstw i sprzętu medycznego do Polski. Był to człowiek o niezwykle prawym charakterze, wielkiej energii, bezinteresowności i zdolności do kompromisu.
 

Bozena Halina Gonerko  z. d. Rudzisz

Urodzona  6 maja 1923 roku. W czasie powstania warszawskiego, żołnierz Armii Krajowej. Zmarła w Montrealu 26 maja 2015.
Była źoną Jerzego Gonerki od roku 1963 (ślub był brany w Nowym Jorku) aż do jego śmierci w roku 1992. Państwo Gonerkowie mieszkali w USA do 1968,  potem przeprowadzili się do Montrealu.

Pracowała w USA jako Clinical Laboratory Technologist, a w Montrealu, w laboratorium Royal Victoria Hospital jako General Technician. Zaangaźowana w życie polonijne  w wielu organizacjach. Była prezesem montrealskiego koła Fundacji Jana Pawła II. Ale ukochanym polem ich  działalnosci był  przede wszystkim Komitet Pomocy Polsce, czy Komitet Pomocy Dzieciom Polskim,  z którym to Hala była bardzo była związana.  I jeszcze koło byłych żołnierzy Armii Krajowej, do którego  oni oboje jako powstańcy warszawscy należeli.

Zostawiła hojne zapisy testamentowe na rzecz montrealskich organizacji w tym równieź i zapis na Polską Fundację Społeczno-Kulturalną (55,000$).

 

O. Szymon Grodzki

 

Otylia Halińska z. d. Kulik

 

Pawel Haliński

Urodzony 23 grudnia 1914 r. pod Tarnopolem. Brał udział w kampanii wrześniowej jako żołnierz 54. pułku piechoty, następnie w niewoli sowieckiej. Przez dwa lata praca przymusowa przy budowie autostrady do Kijowa. W lipcu 1941 roku dostaje się do Buzułuku w Kazachstanie, gdzie formuje się wojsko polskie. Został żołnierzem18. pułku piechoty 6. dywizji, którym dotarł przez Persję do Włoch. Walczy w kampanii włoskiej, ciężko ranny w bitwie pod Cento Pinerta. W r. 1946 przybywa do Kanady z pierwszym transportem żołnierzy 2. Korpusu. Odpracowuje 2-letni kontrakt na roli (Lachute). Długoletni aktywny działacz Stowarzyszenia Polskich Kombatantów oraz Związku Weteranów im. Marszałka J. Piłsudskiego. Zmarł 3-go maja 1999 roku.

 

Jan Henszel

 

Katarzyna Hercun z.d. Pukiewska

 

Marian Hercun

Fabian Z. Homza

Antoni Jakimik

Urodził się 1 kwietnia 1913 roku w Sokółce, w województwie białostockim. Od 1931 r. służył w 5 Pułku Lotniczym, w Eskadrze Myśliwskiej 151. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, a stamtąd do Francji, gdzie wstąpił do Polskiego Lotnictwa. Służył w Royal Air Force w Dywizjonie 301 w Anglii, Północnej Afryce i we Włoszech. W Kanadzie był członkiem Technical Training Unit of Royal Canadian Air Force, wykładał na kursach specjalnych dla kadetów. W RCAF służył do 1973 r. Był czynnym członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Związku Weteranów Polskich im. Józefa Piłsudskiego, 310 Skrzydła Wilno Lotnictwa Polskiego, Polonijnej Kasy Kredytowej, jak również długoletnim skarbnikiem Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej.
 
 

Janina Jakimik z. d. Rzepa

Urodziła się 22 grudnia 1913 r. W Przeworsku, gdzie ukończyła szkołę średnią. Po maturze zamieszkała we Lwowie, pracowała w spółdzielczości. W r. 1940 została wraz młodszą siostrą została wywieziona do Kazachstanu. Po podpisaniu umowy Sikorski-Stalin, z armią Andersa przedostaje się do Persji, a następnie do Palestyny. Przewieziona do Wielkiej Brytanii, wstępuje do Women's Auxiliary Air Force. Po wojnie pracuje w Londynie w hotelu dla D.P. jako recepcjonistka-tłumaczka. W r. 1948 wychodzi za mąż za Antoniego Jakimika. Po przyjeździe do Kanady w 1954 r., zaangażowana w sobotnich szkołach polskich oraz w pracy harcerskiej przy tworzeniu i rozbudowie ośrodka harcerskiego "Gniezno". Niestrudzona działaczka w Komitecie Pomocy Dzieciom Polskim i Pomocy Osobom Starszym. Zmarła 23 grudnia 1989 roku. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Lotnictwa Polskiego, 1939 - 1945 Star, Italy Star, Defence Medal, War Medal, Canadian Decoration with Clasp i Krzyżem Czynu Zbrojnego 1939 - 1945. Zmarł 21 września 1994 r. 
 
 

Janina Jóźwikowska z. d. Rymińska

W czasie wojny znalazła się na Węgrzech, gdzie współracowała w przerzucaniu emisariuszy Rządu Londyńskiego z Polski i do Polski. Aresztowana przez Niemców, została zesłana do obozu koncentracyjnego w Dessau. Po wyzwoleniu dostaje się do Belgii, gdzie uczestniczy w pracach Stowarzyszenia Polskich Kombatantów od chwili jego powstania. W Montrealu brała aktywny udział w różnych akcjach o charakterze charytatywnym i religijnym.
 
 

Jozef Jóźwikowski

 

Adam Juryk

Urodził się w Tarnopolu 17 stycznia 1912 r. Ukończył prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Przed wojną pracował w dziale prawno-ekonomicznym firmy Telefunken w Warszawie. Działacz harcerski, aresztowany w styczniu 1940 r., do końca wojny więziony w obozach Auschwitz i Buchenwald. We wrześniu 1951 r. przyjeżdża do Montrealu i od razu wchodzi w rytm pracy społecznej. Zostaje przedstawicielem i korespondentem "Związkowca"; w dużym stopniu zdobywa rynek montrealski dla tej gazety. Niezależnie od tego, redaguje w latach pięćdziesiątych "Przegląd" oraz wydaje "Panoramę" i "Co - gdzie" - rodzaj przewodników gospodarczych przedsiębiorstw polonijnych w Montrealu. Był przedstawicielem PeKaO, zajmował się wysyłką paczek do Polski. Po długiej i ciężkiej chorobie zmarł w wieku 79 lat. Pozostawił wspomnienie solodnego, niestrudzonego działacza społecznego.

 

Andrzej Stefan Juryk

 

Edward Marcin Kemnitz

Urodzony w 1907 roku. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim i London School of Economics. Za działalność w Obozie Narodowo Radykalnym zesłany na trzy miesiące do obozu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Po kampanii wrzesniowej wrócił do Warszawy i rozpoczął działalność w konspiracji w szeregach ZWZ, późniejszej AK. Od roku 1943 do końca wojny był czynny w Radzie Pomocy Żydom "Żegota". Edward Kemnitz i jego rodzice byli gorliwymi katolikami i nie mogli bezczynnie patrzeć na zbrodnie popełniane przez Niemców na Żydach. Po zakończeniu wojny, już w lipcu 1945 r. Kemnitz został aresztowany i skazany na dziesięć lat więzienia. W 1964 r. otrzymał paszport i wyjechał do Kanady. Tutaj natychmiast włączył się w pracę w organizacjach polonijnych. Organizuje kursy licealne w szkole im. Adama Mickiewicza. Za ratowanie Żydów w czasie wojny został uhonorowany przez Instytut Yad Vashem w Jerozolimie medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. Zmarł 10 marca 2002 r.

Bernard Kmita

 

Adolf Kowal

 

Józefa Kowal z. d. Sobkowicz

 

Izabela Kowal z. d. Janowska

 

Józef Kowal

 

Franciszek Krakowski

Ppor., sędzia, Krzyż Walecznych. Ur. 10 września 1902 r. w Koronowie, pow. Bydgoszcz, woj. Poznańskie. Gimnazjum klasyczne ukończył w Chełmnie, a Wydział Prawa na Uniwersytecie Poznańskim. Asesor w Toruniu, sędzia sądu grodzkiego w Pbrodnicy i w w Lesznie. Powołany do wojska, w kampanii wrześniowej był sędzią polowym w Wlkp. Bryg. Kawalerii generała Abrahama. Jeniec obozu II C Woldenberg.Więziony ponad rok w Forcie VII w Poznaniu. Uwolniony przez wojska sowieckie, wrócił do Polski. W 1946 r. wyjechał z rodziną do Belgii, gdzie pracował w Sekcji Polskiej Chrześcijańskich Związków Zawodowych. Na emigracji w Kanadzie od 1951 r.. Zatrudniony z centrali Polskiej Chrześcijańskich Związków Zawodowych (CSN) w Montrealu, a później w Comité Paritaire d'Alimentation. Od listopada 1951 r. należał do SPK Koło nr 7. Był członkiem Związku Weteranów Polskich im. Józefa Piłsudskiego, Towarzystwa Białego Orła, Stowarzyszenia Polskiego w Montrealu i Klubu Ziem Zachodnich. Przez szereg lat był prezesem Kanadyjsko-Polskiego Instytutu Dobroczynności. Zmarł 11 stycznia 1982 r
 
 

Zofia Lechno-Wasiutyńska

Urodzona w Odessie, studiowała przed wojną we Lwowie, a następnie na Politechnice Warszawskiej. Brała udział w Powstaniu Warszawskim, po którego upadku dostała się do niewoli. Przebywała w obozie w Oberlangen, który został wyzwolony przez Dywizję Pancerną gen. Maczka. Po kilkuletnim pobycie w Belgii emigruje do Kanady. Przez wiele lat pracowała na Uniwersytecie Montrealskim. W środowisku polonijnym zajmowała się nauczaniem muzyki, tańca organizowała liczne odczyty i pogadanki z dziedziny fizyki, muzyki i astronomii. Wieloletni członek Stowarzyszenia Inżynierów Polskich oraz Polskiego Instytutu Naukowego w Kanadzie.
 
 

Boleslaw Lewandowski

Urodzony w 1899 roku na Pomorzu. Uczestnik Powstania Wielkopolskiego. W okresie Polski niepodległej podoficer zawodowy Korpusu Ochrony Pogranicza. W czasie okupacji więzień Oświęcimia, Dachau i Buchewaldu.. Członek honorowy Związku Weteranów Polskich im. Józefa Piłsudskiego, członek Związku Byłych Więźniów Politycznych oraz Polonijnej Kasy Kredytowej. Jeden z największych dobroczyńców Fundacji. .Przekazał na Fundację za życia $69.000, w sumie $100,000. Wpłatą $ 5,000 zapoczątkowal Fundusz Kongresu. Zmarł w lutym 1988 roku. Jako pierwszy Fundator spoczął w Kwaterze Zasłużonych Polskiej Fundacji.
 
 

Leon Ligus

 

Janina Kędzierska z. d. Talaska

 

Józef Michalik

 

Janina Marczyńska z. d. Ciesielska

 

Zdzisław Marczyński

 

Stanislaw Munik

Urodzony 28 listopada 1910 r. W latach 1928 35 służy w Marynarce Wojennej dochodząc do stopnia bosman-mata. Od 1936 r. pracuje w Urzędzie Morskim w Gdyni jako inspektor jednostek pływających. Zmobilizowany w r.1939 walczy na Oksywiu. Zamiast do niewoli Niemcy skierowują go do poprzednio wykonywanej pracy. Pozwala mu to na ucieczkę na jednym z okrętów do Szwecji w maju 1944 r. Był tam jednym z założycieli Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Od października 1953 r. w Montrealu. Aktywny w pracach Skarbu Narodowego. Aktywny członek Polsko Kanadyjskiego Towarzystwa Wzajemnej Pomocy. Od roku 1967 członek rady Administracyjnej Instytutu Dobroczynności a w latach 1980-88 prezes. Za całokształt swej pracy odznaczony Brązowym a następnie Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta.
 
 

Wanda Munik z. d. Olszewska

Z domu Olszewska, zmarła 21 grudnia 1997 roku.
 
 

Czesław Ochman

 

Ligia I. Ofrecht z. d. Moroz

Z domu Moroz, urodzona 28-sierpnia 1924 roku w Suwałkach. Od roku 1937 w Warszawie, uczęszcza do gimnazjum, które kończy w czasie okupacji drogą tajnego nauczania. Przed upadkiem Powstania Warszawskiego wraz z siostrą zostają aresztowane i wywiezione do Niemiec na roboty - do fabryki śmigieł koło Stutgartu. Po uwolnieniu pracuje dla władz okupacyjnych amerykańskich - w sekcji osób deportowanych. Pod koniec roku 1946 odnalezione zostają przez ojca, żołnierza II Korpusu,o którego losie nie wiedziały. W 1948 roku przyjeżdza do Montrealu na kontrakt w szpitalu Victoria. W roku 1952 wychodzi za mąż za inżyniera Stanisława Ofrechta, również żołnierza AK. Zmarła w roku 2002. Dla uczczenia pamięci swojej i zmarłej Żony, pan Stanisław Ofrecht w roku 2002 ufundował wramach Fundacji stypendium studenckie.
 
 

Stanisław M. Ofrecht

   

Janina Olczak z. d. Samsonowicz

Stanisław Olczak

Jadwiga Ostrowiecka

Aleksander Ostrowiecki

Żołnierz kampanii wrześniowej. Aresztowany przez Sowietówzostał wywieziony na Sybir. Po uwolnieniu w 1941 r. Wraz z armią gen. Andersa przedostał się do Persji- stamtąd na Bliski Wschód. Brał udział w calłej kampanni włoskiej; walczył pod Monte Cassino. Do Kanady przybywa w 1948 roku. Włącza się w życie polonijne, jest aktywnym działaczem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i Koła Przyjaciół Harcerstwa, gdzie bezinteresownie prowadził akcję budowy ośrodka harcerskiego "Gniezno".

 

Antoni Pyrkosz

 

Kazimierz Rumiński

Długoletni członek Związku Weteranów Polskich im. Marszałka Piłsudskiego. We wrześniu walczył pod Kutnem, dostał się do niewoli, z której nastepnie uciekł. Jako mieszkaniec Pomorza wcielony był do wojska niemieckiego, z którego udało mu się zbiec do Włoch, do II-GO Korpusu. Po wojnie, w 1946 roku przyjeżdża do Kanady, na kontrakt do pracy na roli. Po odpracowaniu kontraktu przenosi się do Montrealu. W 1958 roku otwiera swoj wlasny warsztat hydrauliczny. Cieżką pracą zawodową, oraz pracą w organizacjach spolecznych i parafii Św. Trójcy zdobyl uznanie w Polonii.
 

Krystyna Rumiński z. d. Nowak

 

Julia Rutkowska z. d. Makrocka

Urodzona 22 maja 1921 roku. W r. 1943, na Wołyniu poślubiła Stefana Rutkowskiego. W grudniu 1960 r. wraz z mężem przyjechała do Kanady. Członek Grupy X Polsko-Kanadyjskiego Towarzystwa 
Wzajemnej Pomocy i Klubu Seniorów tego towarzystwa.
 
 

Stefan Rutkowski

Urodzony na Wołyniu 24 maja 1920 r. Pracował jako mechanik samochodowy. W czasie wojny zmobilizowany, po kampanii wrześniowej pracował na kolei. W r. 1943 poślubił Julię. W roku 1960 wraz z żoną przyjechał do Kanady. Do przejścia na emeryturę pracował w Velan Engineering. Aktywny Członek Grupy X Polsko-Kanadyjskiego Towarzystwa Wzajemnej Pomocy i Klubu Seniorów tego towarzystwa.
 
 

O. Zenon Saliński

 

Mieczysław Sieprawski

 

Eugeniusz Siniewicz

Urodzony 17 listopada 1913 roku w Donieckiem w Rosji. Brał udział w kampanii wrześniowej w stopniu podporucznika. Wzięty do niewoli niemieckiej, wojnę spędził w oflagu. Po wyzwoleniu pełnił służbę w polskich kampaniach wartowniczych przy armii amerykańskiej. Żeni się z Niemką, Margaret Tomes. Do Kanady przyjeżdzają w 1949 roku. Członek Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. W swoim testamencie cały swój dorobek życia zapisał na rzecz sześciu organizacji polonijnych: harcerstwa, Polskiej Fundacji, Biblioteki Polskiej, Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Parafii Matki Boskiej Częstochowskiej i Komitetu Pomocy Dzieciom Polskim. Jest to dotychczasowy największy w historii Polonii w prowincji Quebec zapis na rzecz organizacji polonijnych.
 
 

Margaret Siniewicz z. d. Thommes

Żona Eugeniusza Siniewicza.
 
 

Adela Skierka z. d. Herbasch

 

Klemens Skierka

 

Jadwiga van Spall z. d. Zubowicz

Przewodnicząca kursów Licealnych im. A.Mickiewicza i Szkoły im księdza Konarskiego. Przez 14 lat pełniła funkcję przewodniczącej Polskiej Rady Szkolnej.
 
 

Zofia Specht z. d. Kosmala

Urodzona 13 października 1913r. w Częstochowie. Od roku 1931 w Radomiu, gdzie kończy pełny kurs sióstr Polskiego Czerwonego Krzyża. W czerwcu 1939 roku wychodzi za mąż i przenosi się z mężem do Warszawy. W czasie kampanii wrześniowej pełni służbę w szpitalu wojskowym. Podczas okupacji prowadzi gabinet kosmetyczny, jednocześnie wraz z mężem angażują się w działalność konspiracyjną. W czasie powstania jest sanitariuszką w szpitalu przy ulicy Pańskiej. Po upadku powstania aresztowana i zesłana do obozów w Ravensbrück i Bergen-Belsen. Po uwolnieniu odnajduje męża, z którym wyjeżdża do Anglii, a następnie w r. 1951 - do Kanady.
 
 

Władysław Stępień

Urodzony 15 lutego 1918 r., zmarł 19 listopada 1984 roko. Oficer Wojska Polskiego, żółnierz Armii Krajowej, uczestnik Powstania Warszawskiego. Inżynier elektryk, na kierowniczym stanowisku w Hydro-Québec. Oddany parafianin i wieloletni członek Rady Parafialnej w kościele Matki Boskiej Częstochowskiej; przewodnik Świeckiej Rodziny Franciszkańskiej. Był jednym z głównych założycieli Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej i jej pierwszym prezesem. Wybitny działacz polonijny; prezes Koła Armii Krajowej i Koła Przyjaciół Harcerstwa
 
 

Agrypina Stępień z. d. Bolesławska

Z domu Bolesławska - urodzona 16 kwietnia 1919 roku, zmarła 24 października 1987. Żołnierz Armii Krajowej, uczestniczka Powstania Warszawskiego. Po upadku Powstania wywieziona do Niemiec. Po wojnie w Belgii. Wspierała męża, Władysława, na odcinku pracy społecznej, ze szczególnym uwzględnieniem działalności charytatywnej.
 
 

Jerzy W. Strzelecki

 

Tamara Strzelecka z. D. Kaskowits

 

Zbigniew Suchodolski

Urodzony w Krakowie, odbył studia w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesorów Józeja Mehoffera i Kazimierza Sichulskiego. Do wybuchu wojny uczył rysunków w różnych szkołach. Zmobilizowany w 1939 r., bierze udział w kampani wrześniowej jako oficer AP. Wzięty do niewoli, organizuje lekcje rysunków w obozach jenieckich. Uzyskał nagrodę w organizowanym w Szwajcarii konkursie malarskim dla jeńców alianckich. Po wojnie w obozach dla wysiedlonych. Organizuje kilka wystaw malarskich. W roku 1951 przybywa do Kanady i organizuje na Uniwersytecie Montrealskim oraz w Redpath Museum wystawy malarzy pochodzących z krajów słowiańskich. Uczy przez wiele lat malarstwa i rysunków w Klubie Sztuki w Laval i jest także instruktorem rysunków w szkołach w Deux-Montagnes, gdzie nabywa dom. Jest wykładowcą na kursach licealnych w szkole polskiej im. Adamie Mickiewicza w Montrealu. Do przejścia na emeryturę pracuje jako kreślarz w firmie Candair. Ostatnie lata spędza w Ognisku im. Marii Skłodowskiej-Curie. Jest dobroczyńcą Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej, przeznaczając 20.000 dolarów na Fundusz Wieczysty Biblioteki Polskiej w Montrealu. 
 
 

Wladysława Szypulewska z. d. Augustynowicz

Edward Szypulewski

Bronisława Trela

Pierwsza założycielka-fundatorka Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej. Przeżyła 89 lat, poświęcając całe swe życie na wspieranie różnych akcji charytatywnych, szczególnie na rzecz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, za co otrzymała osobiste podziękowanie od kardynała Stefana Wyszyńskiego. Odznaczona brązowym Krzyżem Zasługi przez Rząd RP w Londynie.

 

Leontyna Ulińska z. d. Kosmala

 

Boleslaw Uliński

Boleslaw Uliński urodził się w 1915 roku w gospodartwie rolnym koło Kutna. W 1938 roku jako poborowy służył w Korpusie Ochrony Pogranicza na granicy polsko-sowieckiej. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku wzięty przez Niemców do niewoli. Wojnę spędził w obozie jenieckim. Po wojnie jako DIPIS zdecydował się na emigrację do Kanady. Po odsłużeniu kontraktu na wschodzie Kanady, przyjechał do Montrealu, gdzie pracował na budowach. Należał do związku Weteranów Polskich im. Marszalka Piłsudskiego i do parafii Matki Bożej Częstochowskiej.
 
 

Yvonne Walker-Ligus

 

Janina Wańkowicz z. d. Gawrońska

Z domu Garwrońska, urodzona 16 marca 1915 roku, zmarła 30 lipca 2002 roku.
 
 

O. Andrzej Werner

 

Franciszek Wojtusiewicz

Zmarł 8 czerwca 1993 roku w wieku 78 lat. 
 
 

Marian Wołoch

 

Aniela Wójcik z. d. Sitkowska

 

Maria Wójtowicz z. d. Babiarz

  

Jan-Pierre Wróbel

Zbigniew Maria Wróbel

Urodzony w Warszawie 7 grudnia 1912 roku. Po ukończeniu gimnazjum wstępuje do Szkoły Lotniczej w Dęblinie, a następnie studiuje mechanikę na Politechnice Warszawskiej. Był pilotem samolotów myśliwskich. Z chwilą wybuchu wojny zostaje zmobilizowany w randze podporucznika. Kilkakrotnie odznaczony. Po dostaniu się do niewoli, przez pięć lat więziony w obozach jenieckich, z których trzykrotnie próbował uciekać. Nie tylko sam nie upada na duchu, ale pomaga przetrwać współtowarzyszom niedoli. Samozaparcie i zimna krew pozwoliły mu przetrwać wojnę, łącznie z długim "marszem śmierci". Po zakończeniu wojny, w r. 1945 osiedla się w Belgii, gdzie poznaje swą przyszłą żonę. r. Pracuje w Polskim Czerwonym Krzyżu i w Polskim Dzienniku w Brukseli. W r. 1951 przyjechał do Montrealu, gdzie pracował w różnych przesiębiorstwach aż do emerytury. Należał do organizacji polonijnych i brał udział w budowie obozu harcerskiego "Gniezno". Wśród swych przyjaciół był znany jako prawy Polak i patriota wychowany w miłości do kraju i do bliźniego. Zmarł 4 stycznia 1987 roku, pochowany na wojskowym cmentarzu Field of Honour w Pointe-Claire. W lipcu 1996 roku prochy jego przeniesiono do Kwatery Zasłużonych Fundacji.
 
 

O. Fidelis Wyrąbkiewicz

 

Jan Zajko

 

Marek Zakrzewski Wielki

   

Maria Zaścińska z. d Bartkiewicz

Jan Zaściński

Urodził się 18 sierpnia 1913 r. w Żytomierzu. Jego ojciec był adwokatem. Po rewolucji bolszewickiej rodzice uciekli do Polski i osiedlili się w Łucku, gdzie jego ojciec otworzył kancelarię adwokacką. Po ukończeniu szkół średnich Jan Zaściński zapisał się na wydział prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Po odbyciu służby wojskowej w podchorążówce artylerii we Włodzimierzu, rozpoczął aplikację sądową w Łucku w 1937 r., pracując do wybuchu wojny. W kampanii wrześniowej jako plutonowy podchorąży artylerii przeciwlotniczej, wzięty do niewoli niemieckiej, zbiegł w czasie transportu i na piechotę powrócił do Łucka. Aresztowany w kwietniu 1940 przez bolszewików i wywieziony na Syberię. Po dwuletnim pobycie w kołchozie, wstąpił do tworzącej się w Rosji Armii Polskiej. Poprzez Środkowy Wschód i Włochy z 2 Korpusem gen. Andersa do końca wojny. Do Kanady przybył po dziesięcioletnim pobycie w Wielkiej Brytanii, w 1957 r. W r. 1960 uzyskał magisterium prawa Uniwersytetu McGill, a w r. 1964 został przyjęty do Izby Adwokackiej. Oprócz pracy zawodowej, przeważnie w środowisku polskim, bierze czynny udział w pracy społecznej w organizacjach polonijnych. W r. 1979 przygotował podania i statut Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej, której był jednym z założycieli i nieprzerwanie członkiem jej Rady Administracyjnej, od założenia do początku roku 1998. Zmarł dnia 12 marca 1999 r.

 

Antoni Zubrzycki